Gerentons werk van de laatste jaren bestaat uit antropomorfe, organische en chemische figuren die lijken te zijn uitgegroeid tot wat je een ecosysteem zou kunnen noemen. Er zit een verborgen verhaal in dit uitgebreide vocabulaire van vormen. Een verhaal binnen een ecosysteem waarin de menselijke soort allang geen bepalende factor meer is. In Hadriens wereld heeft de natuur haar territorium heroverd en langzaam de littekens van haar pijnlijke menselijke geschiedenis verwijderd. Gerenton lijkt gebruik te maken van strategieën uit het surrealisme, om schijnbaar om te gaan met verschijnselen die worden besproken in de geschriften van ecologische en ontologische schrijvers als Graham Harman, Timothy Morton en Donna Haraway. In haar tekst over het werk van Gerenton plaatst de Franse kunstcritica Ingrid Luquet-Gad (ARTFORUM / Flash Art / Cura) het werk van Gerenton in direct verband met de wereldwijde klimaatcrisis:
De sculpturen van Hadrien Gérenton belichamen de komst van een nieuwe materialiteit, als in een postmenselijke natuur, waarin elke oorspronkelijke zuiverheid niet meer is dan een vaag mythologisch verhaal. Of het nu gaat om cactussen, gegoten in een mix van uiteenlopende materialen die als hybride mensen overeind staan, of om platforms, tussen sculptuur en display, die een onveranderde huiselijkheid naspelen, de modernistische erfenis is bezoedeld met de verwarring die tussen de heerschappij kan bestaan. Een legering als resultaat van een vrijwillig niet volledig beheerst proces, elke sculptuur is radicaal uniek, elk bezit een soort kennis die niet langer universeel maar gelokaliseerd is. Zo herscheppen de werken, net als gevoelige chemische fossielen, ons eigen overweldigde ecosysteem, waarin natuur en cultuur zijn samengesmolten tot een gemuteerd panorama.
- Ingrid Luquet-Gad (vertaald uit het Frans)
Voor de stand op Art Rotterdam 2023 wil Gerenton verschillende media presenteren; aquarellen, sculpturen te midden van een installatie die doet denken aan een stedelijke architectuur van metalen buizen en verbindingen. De architectuurachtige omgeving van de stand is een rode draad die de verschillende werken met elkaar verbindt, alsof ze een menselijke omgeving/atmosfeer nodig hebben om volledig te kunnen bestaan. De sculpturen, min of meer figuratief (hagedissen, cactussen,...) zouden een statement zijn voor het verhaal, waarbij elke toeschouwer zou kunnen ronddwalen in het onwaarschijnlijke begroeide en dierlijke ecosysteem. De aquarellen fungeren als iets intiemer en minder direct, als een pauze in deze geheimzinnige tuin. Ze zouden fungeren als scènes die losstaan van een rationele wereld en een poort zijn naar onbekende projecties en mogelijkheden.
