De werken van Hadrien Gérenton hebben altijd al iets weg van rekwisieten. Voor zijn afstudeertentoonstelling in Frankrijk maakte hij namaakpizzadozen en sigarettendozen van aluminium. Zijn tentoonstelling High Deet bij Martin van Zomeren bevatte porseleinen flessen Jack Daniels en beschilderde bonnetjes die op en rond de verschillende plantachtige objecten werden geplaatst die hij voor het eerst in De Ateliers liet zien.
In zijn solopresentatie bij m.simons toont Gérenton AUTOMATED REEFS. Het gaat om een reeks wandsculpturen die ook als rekwisieten kunnen worden beschouwd. Maar deze keer bootsen ze geen alledaagse gebruiksvoorwerpen na, maar iets wat je, met enige aarzeling, de natuur zou kunnen noemen.
Deze helderrode objecten zijn ongeveer 80 cm hoog en buigen zich omhoog de ruimte in in de gedaante van takken of zelfs lichaamsdelen. De objecten bevatten plassen, er groeien cactussen op en onder hun ruwe oppervlak krijg je een glimp te zien van wat een constructie van industriële leidingen lijkt te zijn.
De plassen, de groeiende cactussen, de ruwe textuur en de algemene vorm geven deze voorwerpen iets natuurlijks. Deze objecten, zo lijkt de kunstenaar te suggereren, zouden uit een actief ecosysteem kunnen zijn gehaald waar ze groeien in onderlinge afhankelijkheid met alles wat er omheen leeft. Maar ja, wat voor dieren zouden er kruipen, zoemen en nestelen in een ecosysteem met deze organisch-industriële boom-cacti hybriden gekleurd in een chemisch rood?
Als we de objecten benaderen als rekwisieten: Wat is het scenario dat ze voorstellen?
Kijken we naar voorbeelden van de belofte van een onherstelbare genetische ramp? Of zullen planten, dieren en organismen een manier vinden om uit te groeien tot een werkend ecosysteem in een merkwaardig geruststellende symbiose met de industriële vervuiling door de mens?
