m.simons presenteert met trots Paul de Jong (1985). De jonge schilder, wiens vlezige, gestructureerde schilderijen hem al twee keer nomineerden voor de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst en in tal van groepstentoonstellingen in musea en instellingen zijn opgenomen, toont in deze solotentoonstelling naast recente schilderijen ook een aantal tekeningen. Hieronder vindt u een interview met Paul in de week voor de opening van de tentoonstelling.Paul de Jong woont en werkt in Den Haag, waar hij in 2013 afstudeerde aan de KABK.
Je vertelde me dat skateboarden veel van je leven heeft beïnvloed, zowel sociaal als artistiek. Hoe heeft het precies je artistieke praktijk beïnvloed?
Ik denk dat je door skateboarden je omgeving anders gaat zien; in de zin van hoe kan ik dit gebruiken? Een bankje in het park verandert in iets om overheen te schuren, en je ziet kloven in een gevoel van afstand nemen. Deze vrijheid is hetzelfde in het tekenen; aanvankelijke vormen met hun associaties worden iets totaal nieuws; theepotten worden monsters, een fontein ontspruit uit een stel uiteengereten torso's, enzovoort....
Je tekeningen zijn nogal gruwelijk ....
Ik vind het woord grotesk beter. Het woord grotesk betekent voor mij dat je iets afschuwelijks combineert met iets heel banaals. Ik begon deze fineliner tekeningen te maken tijdens een baan als klerk, gewoon om mezelf te vermaken. De tekeningen onthulden een kant van mijn werk die aanvankelijk verrassend voor me was. Het materiaal liet me toe scènes en verhalen te tekenen waarin deze gruwelijke en banale onderwerpen samensmolten. Ik vond het leuk dat sommige mensen deze tekeningen ongemakkelijk vonden om naar te kijken, terwijl andere mensen er juist hardop om moesten lachen.
Er is een sterke connectie met het werk van Philip Guston...
Ja, er is zeker een verband [lacht]. Toen ik zijn werk voor het eerst zag tijdens mijn tijd aan de academie, was dat de eerste schilder waarbij er iets voor mij klikte. Het is natuurlijk niet alleen Guston, het is een heel universum van kunstenaars zoals James Gilray, James Ensor en Robert Crump.
Hoe begin je een schilderij?
Er is nooit echt een vast proces. Soms is er een duidelijk idee dat er vrij snel uitkomt, soms is het idee abstracter en kan het maanden werk vergen en in de loop van de tijd totaal veranderen. Ik heb gemerkt dat ik niet kan eisen hoe een werk eruit moet zien, het is een samenwerking. Ik en het schilderij moeten samenwerken om een punt te bereiken waar we allebei tevreden mee zijn.
Iemand vroeg je of je wortels op het platteland hebt...
Ja, een bezoeker vroeg me eens of ik familie in de landbouw heb. Natuurlijk heb ik een serie schilderijen met landbouwwerktuigen. Maar meer nog, het zette me aan het denken over mijn proces; voor mij is schilderen als modder boetseren; ik vind het het mooist als verf tegenstribbelt en trekt. Misschien is dat de reden waarom sommige werken eruit zien alsof ze rechtstreeks van de aarde zijn gehaald ....
Je schilderijen hebben vaak iets vlezigs...
[lacht] Ja, ik weet niet zeker waar dit vleesonderwerp vandaan komt, het allereerste schilderij dat ik maakte was van een groep mensen met ledematen die overal uit elkaar groeiden en eraf vielen. Ik vind het gewoon heel interessant dat, hoewel iedereen van vlees en bloed is, en graag naar andere lichamen kijkt, mensen zich ongemakkelijk voelen als ze beelden van lichaamsdelen of van vlezige texturen te zien krijgen.
